Ik zie, jij ziet, wij zien

Het is zaterdagmiddag en ik maak een korte wandeling. Als ik langs een bloemenwinkel loop, valt mijn oog op het bordje waarop staat dat je 2 bossen tulpen kunt kopen voor € 5,-. "Wat leuk, een stukje lente in huis," denk ik. Ik pak 2 bossen en loop naar binnen. De winkel oogt heel kleurrijk. Prachtige vazen zie ik staan. Sommige vazen zijn gevuld met kunstbloemen die niet van echt te onderscheiden zijn. Andere vazen staan leeg. Ik verwonder mij over de kleurenpracht. Je zou hier maar mogen werken! Het gangpad is smal. Ik probeer iemand te passeren en zeg: "Mag ik er even langs?" Ik loop verder naar de kassa. Het is me niet helemaal duidelijk waar ik moet staan om af te rekenen, dus ik ga achter een stel staan dat met iemand achter de balie staat te kletsen over kunstbloemen en de nagels van het meisje. Het schiet niet erg op.

Alle tijd?

Ik heb de tijd, dus ik doe een dappere poging om geduldig te blijven. Een andere vrouw met ook 2 bosjes tulpen legt deze op de balie. Achter me passeert de vrouw die ik passeerde in het gangpad. Zij gaat blijkbaar voor. De andere vrouw met de tulpen en ik kijken elkaar vragend aan. Blijkbaar weet ook zij niet goed wat te doen. Ik blijf nog even geduldig wachten, maar besluit dan de tulpen weer terug te leggen. Op het moment dat ik de winkel wil uitstappen, stapt de andere vrouw met de tulpen ook de winkel uit. Dan ineens hoor ik: "Hoeft u alleen de tulpen af te rekenen?" Ik zeg: "Nee hoor, laat maar" en loop weg. Naar de supermarkt. Die verkoopt ook tulpen.

Transactionele analyse

Gezien en gehoord worden zijn twee belangrijke basisbehoeftes. De derde is: ergens bij horen. Toen ik in de bloemenwinkel het gevoel kreeg genegeerd te worden, kwam mijn overlevingssysteem in actie: Zie je nu wel, ze zien me toch niet. In een eerder blog schreef ik al iets over transactionele analyse, waarin gekeken wordt naar verschillende ego-toestanden: ouder, kind en volwassene. De ouder kan kritisch of  voedend zijn. Het kind aangepast of vrij. En in de puberteit is er het rebelse kind. De volwassen staat van zijn, maakt gebruik van alle verschillende delen. De volwassene denkt rustig na voordat hij iets zegt, kan relativeren, heeft vertrouwen en nog veel meer. Je niet gezien voelen, heeft altijd met een kindstuk te maken, wat nog niet geheeld is.

Keuze

Zodra je je bewust wordt van je staat van zijn, heb je een keuze. Laat je je meenemen in het kindstuk, of kun je de situatie op een volwassen manier benaderen? Zodra ik dat door had, begreep ik dat ik iets te doen had. Ik besloot om de volgende keer voorin de bus te gaan zitten en direct te vragen of ik in de juiste rij sta. Klinkt eenvoudig en ook nog eens heel logisch. En misschien denk je: Waarom heb je dat dan niet meteen de eerste keer gedaan? Dat komt omdat de hersenen in een split-second reageren. Waar ik in een andere situatie wel meteen iets kan vragen, lukte het me in deze situatie niet en kwam ik in een korte freeze.

Ik zie, jij ziet, wij zien?

Gezien worden, start bij jezelf. Jij hebt zelf dat stukje te zien waar het schuurt. Als je dat hebt aangekeken, kun je ook de ander zien. Zou je meer willen ontdekken over hoe jij de dingen doet zoals jij ze doet? Of schuurt het op veel plekken en zie je niet goed hoe je daar een positieve draai aan kunt geven? Of vind je het lastig om bij jezelf te blijven? Maak ruimte voor jezelf!

Meer over mijn aanbod via: Aanbod

Volg gratis de 4-daagse mini-training waarin je meer verbinding zult ervaren tussen hoofd, hart en buik via: Mini-training

Stralende groet,

Karin