Over Karin

Van curling vrouw naar stralende coach

“Waar kijk je naar?” Ik zit midden in de opleiding Systemisch Werk 1 en we hebben die ochtend uitleg gekregen over de wetmatigheden van systemen. Vervolgens krijgen we de opdracht om in tweetallen te onderzoeken wat de eigen plek binnen het familiesysteem is. We doen dat aan de hand van het plaatsen van poppetjes op een dienblad. De poppetjes staan representant voor iemand uit het familiesysteem. Samen met iemand uit de opleiding ben ik neergeploft op een zachte, groen/grijze bank in één van de gezellige hoekjes die het gebouw kent en we gaan op onderzoek uit. 

Moe!

Ik plaats mijn eigen poppetje in het midden van het dienblad. Mijn ogen schieten alle kanten op. Ik kijk naar de poppetjes voor me (vader en moeder), naar het poppetje rechts van me (zus) en naar het poppetje links van me (broer). Als ik een poppetje achter me had geplaatst, dan had ik ongetwijfeld met ogen in mijn rug naar het figuurtje achter me gekeken. In die ene vraag “Waar kijk je naar?” zit zoveel verborgen! Blijkbaar ben ik met alles en iedereen bezig, behalve met mezelf. Geen wonder dat ik zo moe ben! Ik barst in huilen uit en heb even geen idee waar ik mijn hoofd kan laten. De vermoeidheid die ik al tijden sluimerend aanwezig had gevoeld, krijgt ineens volop de ruimte om doorvoeld te worden.

Met alles en iedereen bezig

Het overvalt me dat ik zo met iedereen bezig ben. Dat heeft mijn hoofd niet kunnen bedenken en toch geeft de opstelling mij dat terug. Dat ik die vermoeidheid mocht aankijken, was achteraf gezien een cadeau. Op het moment zelf kan ik alleen maar huilen en me overgeven aan die vermoeidheid.

Kantelpunt

De dag van deze opstelling, inmiddels alweer vijf jaar geleden bleek een kantelpunt. Ik kreeg een duidelijk signaal: je kunt wel door willen blijven gaan en doen alsof je alles aankunt en oké bent, maar je lichaam zegt vanzelf een keer stop. En uiteindelijk heb ik maar één lichaam en één leven. Hier, op aarde. De moeheid was niet van de ene op de andere dag verdwenen. De opstelling die ik deed, was een aanzet tot het serieus nemen van de klachten van mijn lichaam. Ik had uitslag op mijn voorhoofd en onderbenen, pijn in mijn rechterschouder, voelde me moe en bleef toch doorgaan, had darmen die niet alles even goed meer verteerden en ik was extra koffie gaan drinken. 

Emoties

In de vijf maanden waarin ik de opleiding volgde, kreeg naast moeheid ook verdriet een plekje. Verdriet om alle energie die ik had verloren met het niet bezig zijn met mijn eigen pad. En pas na langere tijd kon ik ook de boosheid toelaten. Ik was kwaad op mezelf. Door te denken dat anderen mij nodig hadden en bij zo’n beetje alles te zeggen dat ‘ik het wel wilde doen’, gaf ik de ander niet de gelegenheid om zelf iets op te lossen of aan te gaan. Ik bleek zo’n curling vrouw die alles voor de voeten van anderen wegmaaide. 

Zin

Toen de emoties tot rust waren gekomen, kreeg ik steeds meer energie om nieuwe dingen te ondernemen en me bezig te houden met de vraag: Wat wil ik? Mijn interesse in vitaliteit, die was aangewakkerd na het afronden van de NLP Coachopleiding, wilde ik meer diepgang geven. Wat is vitaliteit, kun je op verschillende manieren moe zijn, en hoe kun je je leven vitaal doorkomen, waren vragen die ik mezelf stelde. Ik verdiepte me via boeken, cursussen en workshops in het onderwerp en besloot ik er een boek over te schrijven. De opstelling tijdens de opleiding Systemisch Werk 1, gaf me het laatste zetje om het boek ook daadwerkelijk te publiceren. Met het publiceren van ‘Waar ga jij van stralen – de kracht van vitaliteit’, rondde ik een periode van onrust af. 

Cadeau aan mezelf

Na een tussenpauze van vier jaar heb ik mijn werk als coach weer opgepakt. Het ondernemerschap is de baan waar ik de meeste energie van krijg. Daar ga ik van ‘aan’, daar ga ik van stralen. Loop ik altijd te stralen? Gelukkig niet, dat zou ook vermoeiend zijn. En er zijn nog altijd momenten waarop ik, net als ieder ander, nog wel eens moe ben. Dan check ik even bij mezelf waar ik met mijn energie zit: Bij mezelf of bij de ander? Doe ik iets omdat ik het echt zelf wil, of wil ik voldoen aan verwachtingen? Dat op tijd herkennen en erkennen, is misschien wel het grootste cadeau dat ik mezelf kon geven.

Met stralende groet,

Karin de Kremer - de Graaf