Dit is hoe het afliep met mijn goede voornemens

Aan het begin van dit jaar schreef ik over mijn goede voornemens. Ik had besloten een sportschool abonnement af te nemen om de spieren in mijn bovenlijf wat meer te trainen. Ik schreef over "waarom hebben goede voornemens zin" en ik beloofde je op mijn goede voornemens terug te komen. Hield ik vol? En wat kwam ik tegen? Je leest het in dit blog.

Nieuw weegmoment

Het is eind februari als ik opnieuw een afspraak heb om een aantal metingen te doen. Hoe zit het met mijn spiermassa, mijn vetpercentage en mijn gewicht? Hoe verlopen de oefeningen? Wil ik meer, minder of andere oefeningen doen? We starten met de weegschaal. Ik weet eigenlijk zelf al dat ik niets ben afgevallen, want eerder die ochtend stond ik op mijn eigen weegschaal. Wat mij wel verrast is dat een kilo vet omgezet is in een kilo spieren en dat daarbij mijn metabolische leeftijd lager is geworden. We maken een nieuw rondje en ik krijg uitleg over nieuwe apparaten.  Ook besluit ik het kwartaal abonnement om te zetten in een jaarabonnement. Ik heb het in de sportschool meer naar mijn zin dan ik in eerste instantie had gedacht.

Ik sneakte snel weg

Natuurlijk ben ik aangenaam verrast over de verschuiving in vet naar spier, maar als ik eerlijk ben, ben ik nog veel trotser op iets anders. In mijn blog aan het begin van het jaar schreef ik namelijk iets waar ik over ben gaan nadenken. En dat was het volgende zinnetje: "Ik deed stoer alsof ik al klaar was en sneakte snel weg." Waarom deed ik dat eigenlijk? Best raar toch? Want ik wil zelf iets bereiken en ik doe het allemaal voor mezelf. Niet voor iemand anders. Maar deed ik dat eigenlijk niet vaker? Wegglippen als ik denk dat de ander sterker is? Of mezelf liever onzichtbaar maken? Het bleek het begin van een mooie ontdekkingsreis. Ik deed dat namelijk inderdaad vaker. Niet alleen in de sportschool. Maar ook op andere plekken in het dagelijks leven. Ik hield mijn mond als iemand anders een grotere mond had. Ik hield mijn mening voor me als ik iemand anders overtuigend zijn of haar mening hoorde geven. En ik stopte ergens een keer plotseling met schrijven, omdat ik dacht dat er al zoveel geschreven werd. 

Kleiner maken

Ik maakte mezelf dus kleiner. Kleiner dan degene met een grote mond, kleiner dan degene die ik zo goed vond schrijven, kleiner dan degene met een duidelijkere mening en kleiner dan degene met de grootste spierballen. En dat moest maar eens uit zijn. Dus de eerstvolgende keer dat ik iemand zag zwoegen op dumbells met het minimale 10-voud van mijn 2 kilo dumbells, ging ik er naast staan. Niet direct ernaast, want ook dat had tijd nodig. Maar ik nam wel mijn plek in. En ik had lol. Zoveel lol dat ik steeds makkelijker die dumbells omhoog kreeg. Toen ik klaar was, groette ik de persoon die bijna naast me stond en liep met een grote glimlach weer verder. Dat smaakte naar meer.

Het heeft zin

Goede voornemens hebben zin. In alle opzichten. Daarbij gaat het niet om het resultaat, maar om alles wat je daarin tegenkomt: het proces. Alle stappen die je neemt, hebben zin. Altijd!

Leuk dat je meehelpt om de wereld een stukje stralender te maken!

Stralende groet,

Karin