Mannelijk en vrouwelijk vervolgd

"Dat kun je nu wel zo lekker zeggen, dat we alle eigenschappen in ons hebben, maar ondertussen blijf ik wel een vrouw die 's avonds laat niet alleen naar huis durft te fietsen. En als het echt moet, dan kies ik een route met veel verlichting."

"Ja, dat is een goeie," antwoord ik. Haar antwoord brengt me direct terug naar een aantal situaties waarin ik wel degelijk voelde dat er een groot verschil is tussen man of vrouw zijn. En inderdaad, in sommige opzichten hebben we nog een lange weg te gaan en toch vind er gelukkig langzaam maar zeker een kentering in de mindset plaats.

Pepperspray

Ik trek graag met mijn rugzak en tentje een aantal dagen van camping naar camping. Als ik terugdenk aan hoe ik een route kies, dan gaat daar best wat aan vooraf. Een bosrijke omgeving sluit ik direct al uit. Waarom? Omdat je als vrouw alleen niet weet wat er in de bosjes ligt. Je kunt er om lachen als je dit leest, maar ik denk dat ik hiermee een grote angst van vele vrouwen verwoord. Hoeveel je ook traint in een sportschool en hoe sterk je ook bent: als je overvallen wordt, dan gaan de overlevingsinstincten met je aan de haal. Bevriezen, vechten of vluchten? Geen idee wat ik op dat moment doe. Een vriendin vertrouwde me toe dat ze altijd een flesje pepperspray bij zich heeft als ze alleen aan de wandel is. Verboden of niet, het kan je maar mooi uit een penibele situatie helpen.

Treinrukker

Andere situatie. De treinrukker. Wel eens over gelezen? Je gelooft het niet totdat iemand uit je omgeving het echt meemaakt. Drie vriendinnen zijn een dagje uit met de trein. Ze gaan in een willekeurige coupé zitten. Naast één van de vriendinnen neemt een jongeman plaats. Als één van de vriendinnen plotseling stilvalt en de andere vriendin haar vraagt wat er is, ziet ze tot haar afschuw dat de man zijn leuter uit zijn broek heeft gehengeld. "Gatver,' roept ze ontzet. Vliegensvlug drukt de man zijn leuter weer terug, staat op en verdwijnt nog voordat de meiden iets kunnen doen.

Toegangspoortje trein

Als ik met de trein op het station aankom, loop ik gedachteloos naar de poortjes om uit te checken. Ik merk half op dat er iemand achter me loopt, maar ik schenk er geen aandacht aan. Als ik mijn pasje op de uitcheckplek leg, hoor ik het bekende piepje. Kort daarna hoor ik een geluid dat op een alarm lijkt. Ik draai me om en kijk in het grijnzende gezicht van een man. Hij is zojuist met me meegelopen. Ik kijk hem boos en afwachtend aan. Weer die grijns. "No ticket." En hij loopt door. Ik roep hem nog na dat door zijn soort alles duurder wordt, maar ik krijg geen reactie. Ik vervloek hem in gedachten. Thuis vertel ik wat ik eigenlijk had willen doen. "Blij dat je het niet hebt gedaan, misschien had hij wel een mes."

Tot slot

Iedereen zal in zijn eigen omgeving meerdere voorbeelden kunnen benoemen. In Alkmaar hadden we de man die vrouwen op hun billen sloeg tijdens het fietsen. En er liep op uitgangsavonden een naaktloper in het Heilooërbos. Welke idioot springt er 's nachts naakt uit de bosjes om jonge meiden de schrik van hun leven te geven? De voorvallen liggen inmiddels achter ons, maar ik moet er nog altijd aan denken als ik langs het betreffende bos wandel of fiets.

Lange weg te gaan? Of al goed op weg?

Vervelende voorvallen zijn er altijd geweest. Ga ik me door dit soort voorvallen anders gedragen? Ja. Helaas wel. Ik fiets en wandel op plekken die verlicht zijn. Ik kijk voortaan achterom als ik uitcheck bij het poortje van de trein, en van kind af aan heb ik geleerd me niet te uitdagend te kleden. Want het zou wel eens... Maar ik realiseer me één ding heel goed: IK ben op het juiste moment op de juiste plek. De mindset is aan het veranderen. De verantwoordelijkheid wordt bij de dader gelegd. Daar waar die hoort.

Want als iemand je iets aandoet, is de ander fout. Die is op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Laat nooit iemand je het anders vertellen.

De vriendinnen in de trein zaten op de juiste plek. De man had nooit zijn leuter mogen laten zien. Hij zat fout. Niet de vriendinnen.

De meiden fietsten op de juiste tijd op het juiste moment terug naar huis. De naaktloper was fout. Die had daar nooit op zo'n manier mogen lopen. De meiden zaten goed.

Nooit, maar dan ook nooit is het de schuld van het slachtoffer. Nooit. Knoop dat in je oren. Het is de schuld van degene die de grens over gaat. Dus ja, we zijn op de goede weg door dat steeds meer in te zien.

Ze zijn er. Echt.

Ik realiseer me dat we er als vrouw soms nog lang niet zijn. Dit soort types zorgen voor een wij tegen zij cultuur. En dat is op z'n zachtst gezegd ontzettend jammer. Want de mannen die ik om me heen heb, zijn namelijk allemaal betrouwbaar, lief, zorgzaam, verantwoordelijk en houden rekening met andermans gevoelens. Mocht je als vrouw dus alleen maar nare ervaringen hebben; er zijn heel veel goede mannen. Echt.

Liefs,

Karin