Stralend jongetje

Een toevallige ontmoeting

"Daar pap," zei hij. "Daar wil ik even zitten." Zijn vader keek hem twijfelachtig aan. Hij probeerde zijn zoon duidelijk te maken dat er al iemand zat. Ik keek de jongen vriendelijk aan. "Ruimte genoeg hoor, plof maar ergens neer," zei ik. Ik was twee minuten eerder op het bankje gaan zitten met het idee om een boek te lezen. De zon scheen en de duinen trokken. Ik was op mijn fiets gestapt en zoals wel vaker de laatste tijd, liet ik me leiden door waar mijn benen me naartoe trapten. 

Terwijl de jongen een plekje naast me op het bankje zocht, bleven zijn vader en (ik schatte) zijn grootvader bij hun fiets staan. Ik vroeg de jongen of hij moe was. Hij knikte en keek me voorzichtig aan. In een korte beweging nam hij pet en zonnebril af. Zijn prachtige, open, bruine kijkers brachten me een klein moment van slag. Ik stelde nog een paar korte vragen, terwijl zijn benen rustig heen en weer bungelden onder het bankje. Hij leek volkomen op zijn gemak.

Ik keek naar de fiets van de jongen. Enkele seconden was ik weer even terug in de tijd en zag ik mijn eigen zoon trots op zijn nieuwe fiets rondrijden. Hoe oud zou deze jongen zijn? Geniet van de tijd, want hij vliegt voorbij. Het cliché schoot als een flits door mijn hoofd. Ik bedacht me dat alle clichés waar zijn en dat je ze pas snapt als je ze door hebt.

De jongen vroeg of zijn vader ook even wilde komen zitten. Hij nam zijn zoon op schoot. En zo zaten we daar. Gewoon even lekker te zijn. Te genieten van het moment. Aanwezig in het hier en nu. Met alles wat zich daarin aandient.

Bedankt mooie knul, voor een onverwachts mooi waardevol moment.

Stralende groet,

Karin

PS: De foto is een willekeurige foto uit de database van de websitemaker van www.mijndomein.nl .