Stralend kerstfeest
Wees raar, wees anders, wees jezelf!
“Opa?” Sofie was huppelend dichterbij gekomen. In haar met wanten bedekte handen lag een grote sneeuwbal. “Vangen!” Sofie gierde het uit toen ze het verbaasde gezicht van haar opa zag. Daar had ze hem toch maar mooi te pakken! Zo snel als haar kleine benen haar dragen konden, zocht ze dekking achter de dichtstbijzijnde struik. Daar ging ze op haar hurken zitten en hield haar adem in. Ze spitste haar oren. Haar wangen waren rood van opwinding.
Toen Sofie vanochtend wakker was geworden, had ze ademloos naar buiten gekeken. Het had gesneeuwd! Het groene gras van de achtertuin was bedekt met een dikke, witte laag sneeuw. Het vogelhuisje dat ze gisteren nog samen opgehangen hadden, had een wit dakje gekregen. Naast het vogelhuisje had mamma een vetbolletje gehangen. Daar waren meteen al koolmeesjes en roodborstjes op afgekomen. Ook op het vetbolletje zag ze een wit laagje. Aan de verse sneeuw te zien, had er nog niemand door de tuin gelopen. Sofie besloot zich snel aan te kleden en als eerste voetstappen in de sneeuw te maken. Ze pakte haar spijkerbroek die nog over haar stoel lag en twijfelde vervolgens even tussen de zachte, rode fleecetrui, of de grijs-groen gebreide trui van oma. Ze koos voor de grijs-groene trui. In het midden van de trui prijkte het guitige gezicht van de Kerstman. Ineens schoot het haar te binnen dat ze die ochtend zouden repeteren voor de kerstmusical. Haar gezicht betrok. Nu niet aan denken. Met haar ene voet in haar sok, zocht ze hinkelend en half struikelend de andere.
Enthousiast rende ze vervolgens langs de slaapkamer van haar ouders: “Mam, pap, het heeft gesneeuwd!” Geen reactie. Beneden in het halletje stonden haar snowboats al klaar. Ze pakte de huissleutel en zwaaide de tuindeur open. “Jippie!” Gillend van plezier zette ze haar eerste voetstappen in de sneeuw. Vervolgens liet ze zich vallen, ging op haar rug liggen en maaide haar armen en voeten heen en weer. Een sneeuwengeltje maken had ze vorig jaar van pappa geleerd. Terwijl ze op haar rug lag te genieten en er wolkjes adem uit haar mond ontsnapten, zag ze het gordijn van het slaapkamerraam opzij geschoven worden. Het slaperige gezicht van mamma verscheen. Ze stak glimlachend haar duim op, maar gebaarde tegelijkertijd dat ze een beetje zachtjes moest doen. Het was overal nog donker!
Na haar sneeuwavontuur moest Sofie zich nog haasten om op tijd klaar te staan. Opa zou haar ophalen en naar school brengen. “Ha Sofie!” begroette opa haar enthousiast. “Klaar om mee te gaan?” Waar Sofie eerder die ochtend nog zo vrolijk was, leek het nu alsof ze iets zuurs had ingeslikt. Opa keek mamma vragend aan. Mamma haalde haar schouders op en gebaarde dat ze het ook niet echt begreep. Mokkend stapte Sofie op haar fiets. Opa moest zich haasten om haar bij te kunnen houden. “Hé Sofie, wat is er met je? Zo ken ik je niet.” Stilletjes bleef Sofie naast hem fietsen. En ineens waren daar de tranen. “Ik…snif..... anders …snif… raar …. stom kostuum…snif .. musical…..” Opa kon slechts flarden uit het gesnik opmaken. Nog twee bochten te gaan. Als opa haar nog wilde helpen, moest hij snel iets verzinnen. “Stop eens even, Sofie.” Terwijl ze samen van de fiets stapten, deed Sofie hortend en stotend haar verhaal.
Langzaam begon opa het te begrijpen. Het vriendinnetje van Sofie had gezegd dat ze gewoon mee moest doen. En als ze niet meedeed, dan was ze maar saai. Dan zou iedereen haar uitlachen en zeggen dat ze zo ontzettend saai was. En dat ze een spelbreker was. Maar ze vond het echt vreselijk om zich te verkleden in dat stomme verkleedpak. Dan zag je niet eens meer dat zij het was! Hoe kon juf nu denken dat zij dat leuk vond? Het was echt stom! En weer begon Sophie te huilen.
Binnen een seconde gingen de gedachten van opa terug in de tijd. Wat had hij zich ongelukkig gevoeld toen hij voor het eerst op zijn nieuwe school in een volledig nieuwe klas terecht kwam. Zijn kleren waren anders, zijn kapsel was anders en hij durfde zijn mond niet open te doen, omdat iedereen om hem heen zo anders sprak. Hij snapte soms echt niet wat ze zeiden. Raar eigenlijk dat nu juist deze herinnering door hem heen schoot. Wat kon hij doen om Sofie te troosten?
Hij besloot zijn herinnering met haar te delen. Langzaam werd Sofie wat rustiger. De pauzes tussen het gesnif werden langer. Ademloos zat Sofie naar opa te luisteren. Haar grote, stoere opa. Ze kon zich niet voorstellen dat hij zich ook wel eens raar, saai en ongelukkig had gevoeld.
“Maar wat deed je toen je je zo alleen voelde?” Sofie keek opa vragend aan. “Tja,” zei opa. “De eerste dagen heb ik me heel rustig gehouden. Heb ik gezorgd dat ik niet zou opvallen. Ik keek wat iedereen deed in de pauzes en na schooltijd. Op een gegeven moment zag ik dat er na schooltijd gevoetbald werd. Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik mee mocht doen. Er was één jongen die het voor me opnam. Toen de rest van het team zag dat ik prima mee kon komen, was het ijs gebroken.” En met een knipoog naar Sofie: “Als je voetbalt, hoef je niet te praten, dus daar kon ik mijn accent goed verbergen.”
Peinzend overdacht Sofie wat opa net allemaal gezegd had. Misschien was het helemaal niet raar om tegen juf te zeggen dat ze zich niet wilde verkleden. Ze wist eigenlijk niet of ze dat durfde te zeggen. “Kom,” zei opa terwijl hij op zijn horloge keek. “We moeten nu echt gaan, anders kom je te laat.” Hij trok haar overeind. Samen fietsten ze het laatste stukje naar school. Opa zag dat Sofie over iets nadacht, maar hij liet haar rustig nadenken. Dit kon ze prima zelf oplossen.
“Woessshhh, pats!” Sofie was zo in haar overpeinzingen weggezakt dat ze opa niet meer had horen aankomen. Met een gilletje sprong ze overeind, achter de struik vandaan. Net te laat om de sneeuwbal van opa te ontwijken. De koude sneeuw voelde eigenlijk heerlijk fris tegen haar warme wangen. Opgelucht was ze uit school gekomen. Ze had de stoute schoenen aangetrokken en aan juf gevraagd of ze iets anders aan mocht tijdens de kerstmusical. In eerste instantie had juf haar verbaasd aangekeken, maar gelukkig had ze gemerkt dat Sofie het meende. Haar vriendinnetje had tegen haar gefluisterd dat de musical nu waarschijnlijk niet door zou gaan. En dat zij daar de schuld van was. Maar juf had haar horen fluisteren en gevraagd of ze wilde stoppen met dit soort onzin verzinnen. Toen opa haar had opgehaald, was ze direct naar hem toe gerend. Kerst kon wat haar betreft beginnen!
Wees raar, wees anders, wees jezelf!
Ik wens iedereen een stralende Kerst!
Stralende groet,
Karin
