Boosheid transformeert tot kracht

"Nee hè?!" riep ik gefrustreerd. Ik wilde de middag doorbrengen op het strand. Eerst een stevige wandeling maken en daarna ergens neerploffen om mijn boek uit te lezen. Ik voelde aan de voorband van mijn fiets. Wat ik zag, hoefde ik niet eens te voelen: zo plat als een dubbeltje. Hartstikke lek. Ik riep naar binnen: "Mijn band is lek!" Alsof daarbinnen iets magisch zou gebeuren waardoor de band in één keer weer geplakt zou zijn. "Hoe kan dat nou?" hoorde ik terug. "Ik heb hem toch pas geplakt?" Ik stak mijn ergernis niet onder stoelen of banken. Blijkbaar was ik toch weer ergens doorheen gereden. "Ik heb nu geen tijd om hem te plakken," zei mijn man toen ik hem vragend aankeek. Ik voelde me een kind dat dreinend in het gangpad van de supermarkt gaat liggen om zijn zin te krijgen. "Maar het moet nu!"

Hij had echt geen tijd. Anders had hij het voor me geregeld. "Ik kijk wel op YouTube," zei ik boos. Hij onderdrukte een glimlach. Wat me natuurlijk nog bozer maakte. Ik zou die band wel eventjes fixen. Ik liet me toch zo mijn mooie middag niet door de neus boren! Terwijl mijn vingers 'Hoe plak ik een voorband?' typten, kwam het onderstaande filmpje naar boven. In minder dan 4 minuten werd uitgelegd hoe je een fietsband kon plakken. Ik keek er aandachtig naar, schreef de benodigdheden op een briefje en liep naar de schuur. Daar ontmoette ik de eerste hobbel. Hoe ging ik die fiets in vredesnaam omgedraaid krijgen? Terwijl mijn man 'nu echt weg moest' kon hij me nog net vertellen dat hij haken had. Haken waar je de fiets aan op kunt hangen. Hij hielp me de fiets in de haken te krijgen. Hoe ik hem er  in mijn eentje weer uit ging krijgen, was van later zorg.

Ik ging voortvarend te werk. De bandenlichters bleven niet zitten. Ik bekeek het filmpje nog een keer en zag dat ze precies verkeerd om had gedaan. Uiteindelijk stond ik met de binnenband in mijn hand. Het was gelukt! Ik voelde mijn boosheid een beetje wegebben. Ik ging dit gewoon doen! Met de binnenband in mijn handen vroeg ik me af hoe ik het gaatje ging ontdekken. Ik luisterde op verschillende plekken, maar hoorde niets. Een vage herinnering kwam boven. Van mijn vader. Terwijl hij de band in een laagje water hield, reageerde ik enthousiast op het gepruttel en geborrel van het ontdekte gaatje. Met een glimlach om de herinnering, pakte ik een emmer en vulde deze met een beetje water. Het gaatje had ik al snel gevonden. Ik markeerde het gaatje, schuurde braaf een stukje, smeerde de emulsie op een groter gebied dan het gaatje en wachtte tot het de juiste kleur kreeg. Tot slot plakte ik de plakker erop en verwijderde van binnenuit het plastic. Nu kwam het spannende moment: Was dit het enige gaatje? Ik pompte de binnenband weer op en wachtte geduldig. Al mijn boosheid en frustratie was weggevloeid. Al moest ik nog 10 gaatjes vinden, ik begon er zowaar plezier in te krijgen.

De band bleef hard. Ik liet hem weer een beetje leeglopen en duwde hem terug in het wiel. Nu de buitenband nog. Het laatste stukje wilde niet lukken. Ik dacht aan de bandenlichters, maar ergens ging er een lampje branden: moest ik die nu juist wel of niet gebruiken? Het filmpje bracht uitkomst: niet dus. Ik paste toe wat er in het filmpje gedaan werd, en zowaar: de band zat erin! Een beetje verbaasd over mezelf, pompte ik de band voor een laatste keer op. Ik verrekte mijn rechterschouder toen ik de fiets van de haken haalde, maar niets kon de pret meer drukken. Binnen pakte ik mijn strandspullen, hield ik mijn vingers gekruist en liep ik na een kwartiertje weer terug naar de schuur. De band was nog hard!

De rest van de middag bracht ik door met een lange wandeling op het strand. Ik genoot van de zee, de golven, het uitzicht en de lucht. Maar nog het meest genoot ik van de aanblik op mijn fiets toen ik hem na drie uur weer terug zag: de band was nog helemaal hard! De frustratie die ik aan het begin van de middag voelde, was compleet verdwenen. Ik dacht aan het stukje over boosheid in mijn boek "Waar ga jij van stralen?". Boosheid dient een doel. Het is zo jammer dat we boosheid vaak voor het verkeerde gebruiken. Dan kwetsen we anderen en in het ergste geval richten we schade aan. Als je boosheid om weet te buigen tot kracht, dan heeft iedereen daar iets aan. Mijn irritatie over de lekke band is slechts een klein voorbeeld van hoe boosheid omgezet kan worden naar iets positiefs: eindelijk had ik zelf een band weten te plakken en ik had er nog lol in ook. Ik leerde dus onverwachtse dingen over mezelf.

In mijn boek benoem ik een kort stappenplan voor het oplossen van boosheid. De eerste stap is altijd bewustwording. Kijk eens wanneer je boos, geïrriteerd of gefrustreerd bent. En wat doe je daar dan vervolgens mee? Wat doet die boosheid met je lijf en wanneer laat je het te ver oplopen? Richt jouw boosheid schade aan anderen of kun je het inmiddels omzetten naar iets positiefs? Als je daarbij hulp nodig hebt, maak gerust een afspraak voor een coachgesprek. Dat kan via het contactformulier.

Stralende groet,

Karin