Rouw is rauw
Neem de tijd
Hoe we er precies opkwamen, weet ik niet meer. Maar ineens waren ze daar: de tranen. De tranen om het gemis. Iets wat ze steeds had weggedrukt, maar nu ze in een nieuwe situatie zat waarin ze afscheid moest nemen, raakte dat eerder verdriet. De klus was om te ontwarren wat waar hoorde. En dat deden we stap voor stap.
Neem je de tijd?
Rouw is niet het leukste onderwerp om over te schrijven, maar tegelijkertijd merk ik dat er soms zo weinig over bekend is en het dus eigenlijk zo hard nodig is. De neiging is meestal om 'gewoon maar door te gaan', afleiding te zoeken en weer snel doen alsof er niets gebeurd is. Dat is een hele menselijke reactie. Het beschermingsmechanisme van de mens is zo gebouwd dat we ons in eerste instantie afsluiten voor vervelende dingen. Het brein kan op het moment zelf de ernst van de situatie niet bevatten. Pas als we stil staan en ruimte krijgen, kan verdriet een plekje vinden. Maar lukt dat voldoende in een maatschappij waarin we maar door blijven rennen? En waar we vooral 'de schouders eronder moeten blijven zetten' en onze vrolijke, volmaakte kant moeten laten zien?
Cirkel van contact
In mijn boek "Waar ga jij van stralen?" beschrijf ik het rouwproces en de cirkel van contact die alles met rouw en verlies te maken heeft (hoofdstuk 3). Bij ieder contact start een proces. Dat proces wordt in vaktermen transitiecirkel, hechtingscirkel of cirkel van contact genoemd. Het proces start als je iemand ontmoet en wordt ooit ergens een keer beëindigd. Soms duurt het contact kort, soms heb je het geluk een leven lang een contact te delen. Maar altijd komt er ergens een keer een afscheid. Bij afscheid hoort een stukje rouw. Als je direct doorgaat naar een volgend contact, mis je een stukje zingeving. Je neemt dan als het ware een shortcut om maar niet te hoeven voelen.
Verschillende soorten rouw
Mensen die niet durven of kunnen rouwen, raken op een gegeven moment verstopt. Huilen kunnen ze niet meer, maar sarcastische of cynische opmerkingen maken des te beter. Of roddelen. Zo lang het over de ander gaat, is het namelijk veilig en hoeven de eigen gevoelens niet gevoeld te worden. Bij rouw en verlies wordt vaak alleen aan overlijden gedacht. Maar ook bijvoorbeeld het verlies van een baan, gezondheid, of verandering van woonplaats brengt rouw met zich mee.
Voorbeeld
Mijn laatste rouwperiode was er één waarvan ik pas achteraf merkte dat ik in een rouwproces zat. Zo rond de 50 krijgen alle vrouwen er mee te maken: de overgang. Ik vond het maar niets om 50 te worden. Dat de maatschappij met name ingericht is op jong, snel en mooi, hielp natuurlijk ook niet echt mee. Pas toen ik in een opstelling mijn jongere ik in de ogen keek, kreeg het verdriet over een periode die ik afsloot een plekje. Naast het verdriet kwam er een gevoel van berusting over me heen. Blijkbaar had ik nodig om vrede te sluiten met mijn oudere versie en te rouwen om alles wat niet meer terugkomt, zoals bijvoorbeeld vruchtbaarheid. Daarmee kon ik de overgangsklachten accepteren en het feit dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Ook sloot ik vrede met mijn grijze haren en een lichaam dat iets ronder werd. Juist door dat stukje rouw te nemen, kwam er acceptatie en ruimte voor de nieuwe fase.
Hoe doe jij dat?
En zou je hulp willen krijgen bij het ontwarren van je gevoelens, zodat er weer ruimte komt voor iets nieuws? Neem gerust contact op voor een afspraak: contactformulier.
Stralende groet,
Karin de Graaf
