Een stralend nieuw begin

Zin in een huppeltje? Doe lekker mee!

Het bankje lag half verscholen aan de zijkant van het zanderige wandelpad. Het bankje verscheen al na 10 minuten wandelen. En het zag er precies zo uit als het bankje waar ik onderweg naar het duin aan dacht. Het was het bankje waar ik plaats zou nemen om de ideeën die zich in mijn hoofd aan het ontvouwen waren, vorm te geven in een opschrijfboekje.

Twijfel

Zou ik plaatsnemen op dat bankje? Dat was niet de afspraak. Ik zou eerst een stuk wandelen en dan pas ergens neerploffen. Even voelde ik wat mijn lijf er van zei. Mijn voeten wilden duidelijk nog verder bewegen. Ik liet het bankje voor wat het was en besloot door te lopen naar een volgend bankje. Dat vervolgens in geen velden of wegen te bekennen was. Ik genoot van de koelte, afkomstig van de schaduw van de bomen. In de volle zon was het al behoorlijk warm aan het worden. De zwoele wind en de schaduw vormden een welkome afwisseling. 

Nieuw pad

Ik besloot een nieuw pad te bewandelen. Het toegangshek had ik nog niet eerder gezien. Op het bord dat er aan bevestigd was, werd ik gewaarschuwd om afstand te houden van paarden of Schotse Hooglanders als ik ze mocht tegenkomen. Mijn gedachten maakten een sprongetje terug in de tijd en ik belandde weer even in de workshop over Hooglanders van een paar jaar terug. Ik kon niet meer herinneren of ik nu wel of niet moest uitkijken als ze met hun hoeven over de grond schraapten.

Geen bankje

Ik vervolgde mijn pad en kwam nog steeds geen bankje tegen. Wel hoorde ik de kwetterende geluiden van vogels, het zachte geruis van de bladeren in de wind, en een wandelaar die zijn hond uitliet. Ik genoot. Ik genoot van de rust, de ruimte, de vrijheid die ik voelde en het prachtige natuurschoon. Er kwam een kriebel in mijn buik en ik kreeg zin om te huppelen. Ach, waarom ook niet? Niemand te bekennen. En als er iemand kwam, dan mocht ie lekker mee huppelen. En zo kwam het dat ik met een huppeltje een bankje bereikte.

Toestemming

Terwijl ik mijn pen pakte en in gedachten verzonk, kwamen er eerst wat losse woorden. Terwijl ik mezelf de tijd gaf om contact te maken met wat ik nu eigenlijk echt wilde schrijven, kwamen er 2 woorden in me op: toestemming en schrijven. Het ontroerde me. Toen ik mijn boek had afgerond, heb ik ergens onbewust een link gelegd met: Het is klaar. Maar na één boek kan natuurlijk altijd een tweede boek volgen. En nog één. En nog één. Zolang het maar blijft stromen. Daar, op dat bankje, gaf ik mezelf toestemming om te blijven schrijven. En zo volgde het eerste blog van deze website.

Een stralende groet,

Karin